FORUM.PIROTECHNIKA.ONE.PL

[Tetrazen]

A ja robiłem paliwo z drobno mielonego prochu czarnego spiekanego pod cisnieniem.
Od razu mówię, że ubijanie np. młotkiem daje mały przyrost gęstości w stosunku do prasowania zwykłym większym ściskaczem stolarskim.
Bloki paliwa przygotowywałem przez sprasowanie w rurce stalowej prochu na zimno, następnie podgrzewałem rurkę (ze stalowymi tłokami) do temp. ok. 120-150 st. C (wystraczy aby stopiś siarkę). Potem na gorąca prasowałem w ściskaczu stolarskim na maxa. (aż zniszczyłem jeden ściskacz) - w stosunku do ściskania na sucho da się jeszcze wiele zdziałać - czasm aż siarka wyciekała.

Raz udało mi sie przekroczyć gęstość 2 g/cm3 - ale tu wiele zależy od rozdrobnienia - moje paliwka były tak drobno zmielone (zwłaszcza węgiel) , zę przy splalaniu nie dawały iskier.

Proch tak spiekany nigdy mi nie wybchł w silniku, spala się z prędkością ok 1 cm/s.

Naturalnie tak spreparowane paliwo do rakiet musi posiadać wydrążony kanał (chyba, że zadowala nas mizerny ciąg), można wiercić po prasowaniu ale nie jest to wygodne, lepiej ztroszczyć sie o to w czasie prasowania na gorąco.

Niebawem opisze swoje siniki i ich osiągi.

Jeszcze jadno: po sprasowaniu na gorąco lepiej od razu wucisnąć blok z tulei potem może być problem. A i rurka stalowa naturalnie musi być dość grubościenna i gładka od środka żeby dało sie to wszystko zrobić.

[pirozol]

hmmm..ze zrobieniem kanalu moga być problem przy tak mocnym sciskaniu.A ty jak zrobiles w tym kanal?

[PINOT]

To prawda, taka metoda istnieje i daje niezłe rezultaty. Sam widziałem cylinderki prochu prasowanego w imadle w dwuczęściowej tulei skręcanej na śruby imbusowe (nie ma wtedy konieczności wypychania ziarna) z tłokiem od razu z forma na kanał, gdzie lepiszczem była siarka plastyczna.

Odważki prochu zamykano w puszkach grzano w piecyku (żadnego odkrytego ognia). Ziarna po sprasowaniu były dość wytrzymałe, z metalicznym grafitowym połyskiem.

Jednak metoda ta, mimo, że dobra, moim zdaniem jest bardziej niebezpieczna (ze względu na grzanie prochu) niż wiązanie prochu acetonowym roztworem NC bądź żywicy epoksydowej (poliestrowej) i utwardzacza.

Wykonywałem to w następujący sposób: brałem NC lub żywicę z utwardzaczem w ilości około 3% masy prochu, dolewałem acetonu tyle, aby całość stanowiła około 10% masy prochu a następnie po zmieszaniu wkładałem do słoika, zakręcałem i długo tym trzepałem, od czasu do czasu "wietrząc" słoik. Część acetonu odparowywała.
Po zaprasowaniu tak "nasączonego pcz" w silniku z tulei papierowej (nie zdarzało się, że nadmiar płynu wyciekał) i wysuszeniu ziaren przez kilka dni uzyskiwałem powtarzalne silniki z bardzo wytrzymałym ziarnem prochowym.

[Tetrazen]